De eenzame stad

Bio & info

Johannes Lievens begon op zijn zestiende aan de opleiding Woord van het Antwerpse conservatorium en timmert sinds zijn afstuderen gestaag aan zijn carrière. De eenzame stad is de eerste productie die hij zelf creëerde, begeleid door coach Johan Petit. Geheel in lijn met de poëtica van die laatste bestaat het stuk bovenal uit een autobiografische vertelling. Het vertrekpunt mag dan wel de schrijfresidentie in Parijs zijn waarbij Lievens mensen in een park interviewde over eenzaamheid, het materiaal dat hij sprokkelde staat in functie van zijn persoonlijke verhaal.

Op ongedwongen toon neemt Lievens de toeschouwer mee naar zijn jeugd waar hij doordat hij snel leerde weliswaar vaak alleen in de klas zat, maar nooit eenzaam was. Vervolgens licht hij toe hoe hij op alle vlakken thuiskwam aan het conservatorium via beeldende anekdotes over de vriendschap met zijn kotgenoten of zijn eerste lief. Door een samenloop van omstandigheden belandt hij na zijn afstuderen echter in een staat van afgrondelijke eenzaamheid. Ook over die periode vertelt hij gedetailleerd.

INTERVIEW

Niet alleen eenzaamheid is een centraal thema in De eenzame stad, ook toeval speelt een cruciale rol. Toen Johannes Lievens vorige zomer tijdens een schrijfresidentie in Parijs op mensen afstapte met de vraag of hij ze mocht interviewen, had hij nog geen idee van welke verhalen dat zou opleveren, laat staan dat gesprekken zouden uitmonden in een voorstelling.

“Het is dankzij enkele ervaren theatermakers zoals Johan Petit van MartHa!tentatief en Suzanne Grotenhuis van de Nwe Tijd dat ik er een monoloog van gemaakt heb”, vertelt Lievens. “Zonder hen zou ik vandaag willicht nog steeds op die teksten zitten wroeten.” (lacht)

Hoe je daar vervolgens een voorstelling op gebaseerd?

Lievens deed inspiratie op bij auteur Olivia Laing. Zijn stuk kreeg zelfs dezelfde titel mee als haar boek De eenzame stad.

“Ze beschrijft daarin de levens van kunstenaars die rond eenzaamheid werken. Even belangrijk is dat ze tegelijkertijd vertrekt vanuit haar eigen ervaring: ze verhuisde naar New York voor de liefde, maar vlak daarna eindigde de relatie en ervoer ze een enorme eenzaamheid.”

Ook Lievens groef voor zijn voorstelling diep in de eigen psyche.

“Achteraf heb ik beseft dat die interviews een poging waren om mijn eigen eenzaamheid van me af te schudden.” ... “Ik had eigenlijk geen hobby’s of vrienden naast mijn studie en terwijl leeftijdgenoten nog iets gaan bijstuderen om uit te zoeken wat ze echt graag doen, had ik dankzij mijn opleiding mijn lievelingsjob al ontdekt. Alleen is het niet evident om er werk in te vinden en had ik geen idee hoe eraan te beginnen. (glimlacht)

De eenzame stad is dus ook een beetje zelftherapie.

Lees het volledige stuk van Ciska Hoet in De Morgen hier